Liefdesbrief aan mijn lichaam



Lief Lijf,

 

Ik weet het, deze zomer valt niet mee.
Teveel en te lang warmte waardoor een chronische vermoeidheid ontstaat.
Vakantie met dochters die plagen met woorden als kwabjes, flubjes en wallies.
Het rare idee dat iedereen die jonger is dan jij alles mooier en leuker staat.

Maar weet je, jou vergelijken en negatief over je denken is best heel gek van me…
Klopt, er zijn kwabjes en flubjes.
Het is waar, echt super fit ben je al weken niet.
En ik kan het dragen van bepaalde outfits inderdaad beter aan anderen overlaten.
Tegelijk ben ik zoveel meer dan alleen mijn lichaam!
Jij en ik samen, dat is wie ik ben.
Jij bent de vervoerder van mijn ziel.
De stoffelijke vorm rondom mijn zijn.
Jij betekent veel meer voor mij dan mijn uiterlijke verschijning.
En holy smoke wat zijn we goed samen.

Ik voelde plots de behoefte je een liefdesbrief te schrijven.
Jij mag geëerd.
Excuses en lofzang.
Want holy fuck wat verdien je dat.

Dankjewel, grappige lieve benen. Die me maar mooi overal brachten waar ik wilde. Jullie droegen me in tijden dat ik dacht niet meer op de been te kunnen blijven. Ik herinner me ook de tijd dat ik altijd mijn knieën naar achter op slot zette als ik stilstond. Ik moest me nogal eens schrap zetten en mijn knieën hielpen me daarbij. Ze vonden het moeilijk daarmee te stoppen toen het allang niet meer nodig was. Nu zijn ze meer ontspannen en flexibel.
Prima hoor sweet short legs, dat jullie niet recht en lang zijn. Er zitten trouwens geen haren op, dat is wel echt tof van jullie, dat jullie me het scheren bespaarden en ik daardoor altijd zacht ben, yeah. Best wat spiervolume verloren afgelopen jaren, opgevreten door stress en verwaarloost qua sport in diezelfde tijd. Dat had niet mogen gebeuren, ik had destijds de mentale kracht niet, lag opgekruld op een bank door van alles. Het lag niet aan jullie.
En toch nog steeds zo sterk. Ik dank jullie, voor het altijd weer opstaan als ik er doorheen zat. Ik bewonder jullie om jullie tot nu onuitputtelijke draagkracht.

En dan jullie, typische Indische sawa trappertjes zoals laatst iemand zei. Voeten met zo’n bobbel aan de zijkant onderaan mijn grote teen. Jullie zorgden voor de meest sexy items in mijn huishouden, not. Mijn lieftallige steunzolen. Want als je door je hoeven zakt heb je extra steun nodig en dan geef ik jullie die. Natuurlijk.
Als ik jullie niet had gehad was ik in nogal nare situaties gekomen. Weglopen is niet altijd goed, maar soms ook het beste dat een mens kan doen. Bijvoorbeeld om een crime passionel te voorkomen. Omdat een mens nu eenmaal liever niet in de bak beland. Anders zo lullig voor de kinderen.
Er waren jaren waarin emotionele onveiligheid een grote rol speelde in mijn leven.
Ik kon daar nog niet goed mee omgaan. Soms bevroor ik dan, of trok me terug. Nog vaker kon ik mezelf ertoe zetten om in beweging te komen. En daar gingen we dan. Kilometers, lopen met viervoeter Boris. Om afstand te nemen, in beweging te blijven, geen domme dingen te doen maar af te koelen. These feet are made for walking and that’s just what they’ll do. Dat we samen nog maar veel mooie paden mogen bewandelen. Mijn basis, waar ik mezelf mee aard, ik zal jullie goed verzorgen.

Mijn schoot, waarin twee dochters groeiden en waarop ze zo vaak hun hoofd legden. Om getroost en geliefkoosd te worden. Twee keer thuis mogen bevallen, wat ben ik je daar dankbaar voor. Zoals de natuur het bedacht heeft, zo is het gegaan. Vrijwel zonder hulp, je deed het perfect. Hoe niet vanzelfsprekend, dank dank dank.
Mijn bekken, waar het altijd wakker en warm is. Waar altijd zoveel genot heeft gestroomd. Waar zoveel levensenergie zit ook al denkt mijn hoofd soms van niet door kwetterende stemmetjes daar. Jij bent zo zacht en krachtig tegelijk. Heerlijk. Wat vind ik je onbeschrijfelijk fabuleus feminien mooi.

Zachte lieve volle buik. Wel of geen kwabjes. Het zal allemaal wel. In jou huist mijn gevoel en intuïtie. Gevoel heb ik immens veel. Mijn intuïtie is bizar sterk. Misschien kun jij daarom als buik gewoon niet klein zijn. Het zou allemaal niet passen. Een poos vertrouwde ik je niet. Onderbuik, dat spijt me zo. Dat ik meesterlijk werd misleid wil nog niet zeggen dat jouw gevoel niet goed was. Bizar in de war. Dat is wat anders. Het spijt me dat ik een poos zo uit contact met je was. I lost it. Uit angst schoot ik in mijn hoofd. Maar we zijn weer een team. Ik bouw met jou weer aan vertrouwen. Wat een reis maken we samen hè?
Oké het vetlaagje is mede ontstaan door stress en de periodes van te weinig sport. Ik verwaarloosde je, ik weet het. Weet dat ik je respecteer en eer. Om wat je me bood en biedt. Ik ben aan je gehecht en ik beloof je beterschap.

Rug. Zo recht. Het strenge van het klassieke ballet in mijn jeugd en het haast onder appèl en bevel leven tijdens mijn militaristische opvoeding blijf je toch altijd een beetje terugzien. Is niet erg. Deze houding gaf me ook lang het gevoel van kracht en trots. Er was wel een tijd dat het een harnas en houding was om maar niet in te storten, om maar vol te houden. Toen ging je tegen me werken. Toen hadden we bonje. Weet je nog? Ergens along the way moest je buigen voor het leven. Je verzette je. Maar buigen hoort erbij en is goed. Je bleek net bamboe. Je boog uiteindelijk maar veerde ook weer terug. Nu kunnen we dat. Buigen zonder te breken. Ook al zijn er wel eens pijntjes. Ik zal je soepel houden en zorgvuldig met je omgaan. Je had het niet makkelijk. Je verdient een speciale behandeling.
I’ve got your back.

Schouders, breed en sterk. Jullie droegen lang last die niet eens bij ons hoorde.
Wat viel er een last van jullie af toen dat steeds meer helder werd.
Recht je schouders, je schouders eronder zetten, dat jullie daar talent voor hebben weten we nu wel. Daar zijn we zelfs een beetje moe van geworden hè? Maar we kunnen het, zoveel is duidelijk. Ik heb een voorstel. Zullen we steeds meer oefenen met de schouders ophalen? Zo van, boeien? Lukt al aardig maar ik heb het vermoeden dat daar serieus goed in worden ons veel kan brengen. Deal? Ik gun het jullie zo.

Borsten, schatjes van me. Goed hè, dat jullie nog naturel zijn. Want nou nou wat een jarenlang getwijfel over wat ik van jullie vond, haha! En jullie zijn zo mooi en lief! Niet groot niet klein. Gewoon fijn. Gevoelig ook. Omhuld door een mega zachte huid. En laten we niet vergeten hoe beide dochters onmiddellijk de weg naar jullie vonden om gevoed te worden. Zonder problemen, maandenlang. Flikten jullie gewoon. Het was wel een bitter afscheid toen jullie daarna weer plots kleiner werden. Maar vooruit. En nu ik ouder word is het misschien maar goed dat ik nooit in jullie liet snijden voor vulling. Want het lijkt erop dat jullie plots vanzelf weer wat groeien. Nou ja zeg! Grappenmakers. Ik geniet maar volop van jullie. Mijn vrouwelijkheid. Want ik weet heus wel dat er weer andere tijden gaan komen. Qua zwaartekracht enzo. Maar ladies, weet, I love you lots. Serieus waar.

Achter mijn borsten schuilt mijn hart. Het woord schuilen is getypt voordat ik het weet. Onbewust. Vast geen toeval. Wat zal ik zeggen, in je jonge jaren heb je al veel angst gekend. Daarna verlies. Later werd je diep gekwetst. Lang was je boos en bang. Een beetje bang ben je nog wel eens.
Maar ook zo moedig, sterk en dapper. Dapper hart. Moederhart. Liefhebbend hart. Want daar hield je nooit mee op. Geen dag. Terwijl je boos en bang was, was er altijd nog ruimte en warmte om mensen lief te hebben. Er stroomt altijd liefde in jou. Je ontroert me.
Er waren tijden dat je maar niet stopte met heftige kloppen. Totaal over je toeren. Alles kwam eruit en er kwamen dingen bij. Dag en nacht ging dat door, de hel.  Soms zijn die uren er nog wel eens. Gelukkig heb ik tools nu. Gelukkig kennen we elkaar nu door en door. Die fucking mind komt er wel eens tussen, maar jij en ik, wij weten inmiddels beter. Eerst moet het dan weer stil worden, ik weet het.
Lieverd echt, alles komt helemaal hartstikke goed. Mijn hart vasthouden, dat gezegde, een aantal jaar was dat nodig uit spanning. Maar ik houd je nu zachtjes vast uit liefde, in koesterende zin. Ik ben er voor jou.

Mijn gezicht, waar mijn ogen en oren zijn. Dankbaar elke dag, voor het zien en horen. Ik zie zoveel moois. Mijn ogen waarmee ik mensen kan lezen. Zo een rijkdom. Mijn oren horen in stemmen evenzoveel als in woorden die worden gesproken. De toon, kleur, trilling, hoogte. Dankbaar ook voor het horen van muziek, geluiden in de natuur, de stemmen van mijn meiden en anderen die ik liefheb of waar ik van mag leren.
Oren en ogen, jullie hoorden en zagen dingen die ik liever wis uit mijn geheugen maar dat gaat niet meer. Ik herinner me de ontelbare berichtjes die niet voor mijn ogen bestemd waren. En de artikelen in weekbladen bomvol onjuistheden. Ik herinner me ook de ruis in mijn oren als tiener, nadat ik klappen tegen mijn hoofd kreeg. Ik kon het jullie niet besparen. Maar dat ligt achter ons. Alles is goed en veilig nu. Zo blij dat jullie me nooit in de steek lieten. We genieten. Van zoveel.
En mijn mond. Het duurde lang voordat ik echt durfde te praten. Er is altijd nog wel wat censuur die ik mezelf opleg. Niemand anders. Ja vroeger. Maar nu doe ik het zelf. Working on it. Dat ben ik je verplicht. Je hebt zoveel te zeggen en vertellen. Dankbaar voor alle kussen die ik ontving en mocht geven, op en met mijn zachte lippen. En voor die lach die altijd weer verschijnt. Gezegend met jullie.

En je liet me dansen, lief dansend lijf.
Zo gevoelig voor muziek, altijd ontvankelijk om daardoor bewogen te worden.
Dansen als medicijn, tot nu toe werkt het bij jou altijd.
Daarom ben ik ook zo dol op je.
Je maakt me daarmee zo blij.
Al is het zachtjes wiegend.
On the move.
Zo fijn.

Lief lijf, dat wij er vandaag bij zitten zoals we erbij zitten is niet vanzelfsprekend.
Dat je me nog nooit iets vreselijks voorschotelde is een wonder.
Het enige dat je zo vaak zo liefdevol deed was me waarschuwen.
En holy shit, wat luisterde ik vaak niet.
Misschien juist omdat we samen zo sterk zijn.
Daarom dacht ik altijd nog wel een tandje hoger of stukje verder te kunnen.
Het spijt me ontzettend dat ik je zo vaak tot de grens heb geduwd.
Dat je me zo vaak nog eens, weer en opnieuw moest waarschuwen.
Wat ben ik blij dat ik uiteindelijk altijd wel naar je ging luisteren.
Omdat ik je voel, altijd, uiteindelijk kan ik jou niet niet voelen.
Dat is ons survival secret.
Het duurde vaak even.
Maar ik luister naar je.
Omdat jij en ik nu eenmaal close zijn.
Hoe eigenwijs en luidruchtig mijn mind soms ook is.
En hoe meedogenloos de media en andere vrouwen soms ook kunnen zijn.

Jij en ik blijven een team.
Ik ben jij en jij bent ik.
Ik houd zoveel van je.
Ik heb je lief, lief lijf.